Błogosławiony Edmund Bojanowski 

Bł. Edmund Bojanowski urodził się 14 listopada 1814 r. w Grabonogu koło Gostynia. Pochodził z rodziny ziemiańskiej, głęboko religijnej i mocno zakorzenionej w tradycjach patriotycznych. Od najmłodszych lat przejawiał zainteresowania humanistyczne i zdolności literackie. W latach 1832-1838, z przerwami studiował na Uniwersytetach we Wrocławiu i Berlinie gdzie uczestniczył w wykładach z dziedziny literatury, języków słowiańskich, filozofii i psychologii. Ze względu na rozwijającą się
u niego chorobę płuc musiał powrócić do Grabonoga w 1838r. Od tego momentu poświęcił się działalności charytatywno-społecznej przede wszystkim pośród ludu wiejskiego.

    Podczas trwającej w Wielkopolsce epidemii cholery w 1849r. zorganizował w domu Kasyna gostyńskiego szpital, sierociniec i ochronkę dla dzieci. Rozumiejąc potrzeby ludu wiejskiego w 1850 r. założył pierwszą ochronkę w Porzeczu k. Gostynia, a opiekę nad dziećmi powierzył chętnym do tego dziewczętom wiejskim. Wydarzenie to uważa się za początek Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Maryi. 3 października 1867 r. Służebniczki złożyły po raz pierwszy śluby zakonne.

    Bojanowski obdarzony talentem pedagogicznym umiał wpoić w ochroniarki głębokie zrozumienie oraz umiłowanie dla sprawy i uczynił z nich doskonałe wychowawczynie dzieci wiejskich. Miały być one według niego pionierkami oświaty wśród ludu. Cel Zgromadzenia określił bardzo jasno sam Ojciec Założyciel w Regule, której był głównym autorem. Tak, więc podstawowym celem jest osobiste uświęcenie Służebniczek oraz ich całkowite poświęcenie się Bogu, dla osiągnięcia tego celu Służebniczki „służą dzieciom, ubogim i chorym z miłości do Chrystusa, który uniżył samego siebie, postać sługi przyjmując”. Za jego życia powstały 54 ochronki – domy Zgromadzenia, w tym 34 w Wielkim Księstwie Poznańskim, 14 w Galicji, 2 w Królestwie i 4 na Śląsku. Fundamentem istnienia ochronek i Zgromadzenia było całkowite oddanie się Bogu przez modlitwę i pracę rąk własnych. Jan Paweł II tak określił jego życie i działalność „Bł. Edmund Bojanowski wiedziony pełnym wrażliwości rozeznawaniem potrzeb, dał początek licznym dziełom wychowawczym, charytatywnym, kulturalnym i religijnym, które wspierały materialnie
i moralnie rodzinę wiejską”. /Warszawa 13.06.1999r./

    Od 9 maja 1870 roku Edmund Bojanowski mieszkał w Górce Duchownej. Jego zdrowie stale się pogarszało i nie ulegało wątpliwości, że życie jego dobiega kresu. Zmarł 7 sierpnia 1871 r. o godzinie 21.00. Pogrzeb odbył się 11 sierpnia 1871 r. o godz. 9.00 w Jaszkowie, gdzie został pochowany w podziemiach kościoła.
W lipcu 1947 r. szczątki Edmunda przeniesione do Lubonia k. Poznania.

    Zgromadzenie Sióstr służebniczek rozpoczęło proces beatyfikacyjny w 1948 r. 13 czerwca 1999 r.
w Warszawie podczas pielgrzymki Ojciec Św. Jan Paweł II wyniósł Edmunda Bojanowskiego do chwały błogosławionego. Podczas Mszy Świętej beatyfikacyjnej Papież m.in. powiedział: „Apostolstwo miłosierdzia wypełniło jego życie. We wszelkich działaniach kierował się pragnieniem, by wszyscy ludzie stali się uczestnikami odkupienia. Zapisał się w pamięci ludzkiej jako serdecznie dobry człowiek, który z miłości do Boga i do człowieka umiał skutecznie jednoczyć różne środowiska wokół dobra. Dał wyjątkowy przykład ofiarnej i mądrej pracy dla człowieka, Ojczyzny i Kościoła”.