Historia Ochronki w Rydułtowach

       Przełom XIX i XX wieku dla Rydułtów to czas wielkiego ożywienia gospodarczego. Ze wsi, której podstawa egzystencji było rolnictwo
i praca na polu pańszczyźnianym Rydułtowy przekształcają się w miasteczko o charakterze przemysłowym. Bogactwem miasta stają się odkryte pokłady węgla i gwałtowny rozwój górnictwa.

       Pod koniec XIXw. w kopalni w Rydułtowach zaczęto zatrudniać kobiety i chłopców poniżej 16 lat. Zaistniała wiec potrzeba utworzenia placówki opiekuńczej dla młodszych dzieci w wieku przedszkolnym. Ks. Dziekan Paweł Bernert – ówczesny proboszcz, aby odpowiedzieć na potrzeby środowiska sprowadził w 1910r. do Rydułtów 3 siostry ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej z Poręby pod Górą Św. Anny. Pierwsze siostry w Rydułtowach to s. Leokadia, s. Engelberta i s. Irmina. Na trzeci dzień po przybyciu sióstr poświęcono kamień węgielny pod budowę klasztoru św. Antoniego. Budowa trwała półtora roku. Siostry tymczasowo zamieszkały
w prywatnym domu pana R. Wodeckiego.

       10 października 1910r. nastąpiło wprowadzenie sióstr do nowego budynku. Działalność sióstr w Rydułtowach tak opisał Konstanty Kowol: „ Siostry uczą małoletnią dziatwę, starają się o chorych i pielęgnują w szpitalu brackim.”

I rzeczywiście – głównym zadaniem sióstr było wychowywanie małych, jeszcze nie uczęszczających do szkoły dzieci. W klasztorze na parterze dwie duże sale przeznaczono dla dzieci przedszkolnych, utworzono także internat dla dziewcząt, które uczono gospodarstwa domowego. Dzieci, których liczba dochodziła do 70 podzielone były na dwie wiekowe grupy. Zajęcia prowadziły siostry kierując się w wychowaniu dzieci wskazaniami Ojca Założyciela Edmunda Bojanowskiego. Wspaniała praca sióstr szybko uzyskała szacunek i wdzięczność otoczenia.

       Rozkwit działalności ochronki brutalnie przerwał wybuch II wojny światowej w 1939r. Klasztor został skonfiskowany i przeszedł pod zarząd Starostwa Rybnickiego. Dom dostosowano na szpitalik dla osób chorych na gruźlicę. Siostry zamieszkały na „organistówce” przy kościele bez prawa zajmowania się wychowaniem dzieci. Po zakończeniu wojny siostry podjęły starania o odzyskanie klasztoru. W tym czasie s. Laureta pracowała w Przedszkolu nr 1. a s. Agrykola w Przedszkolu na ul. Podleśnej. W 1946r. siostry na nowo otwarły ochronkę
w klasztorze dla 60 dzieci.

       We wrześniu 1961r. władze komunistyczne usunęły z przedszkoli wszystkie siostry. Pracę w ochronce, która zmieniła swą nazwę na Przedszkole nr 22 podjął świecki zespół wychowawczyń na czele z panią Anielą Pinior. Dla przedszkolaków zostało zamknięte I piętro klasztoru, gdzie mieszkały siostry. Na potrzeby przedszkola był parter. Przez 30 lat noszono się z zamiarem całkowitego zamknięcie przedszkola, ale nieustannie broniło go środowisko i rodzice przyzwyczajeni do pracy ochronki. Po ustrojowych zmianach już wiosną 1990r.
ks. Proboszcz Bernard Sodzawiczny podjął pierwsze starania o odzyskanie lokum zajmowanego przez Przedszkole nr 22. Wiązało się to
z remontem i wznowieniem pracy wśród dzieci przez Siostry Służebniczki.

        Otwarcie rydułtowskiej ochronki nastąpiło 1. 09. 1990r. Pierwsza grupa liczyła 32 dzieci, a jej wychowawczynią była s. Luiza. W kolejnym roku przedszkole powiększyło się o kolejną grupę dzieci i s. Achację jako wychowawczynię.

       W lipcu 1992r. Zgromadzenie Sióstr Służebniczek NMP Wystąpiło do Rady Miasta Rydułtowy o wydanie zezwolenia na prowadzenie niepublicznego przedszkola. Z dniem 30 lipca 1992r. przedszkole otrzymało status przedszkola niepublicznego i wpisane zostało do ewidencji pod nazwą Katolickie Przedszkole „Ochronka Edmunda”.